‘Daar kraait geen hond naar…’ Terwijl ik die zin zonder vertwijfeling in mijn telefoongesprek verwerk, voel ik het gebeuren; Corona verdomt mij. Niet het virus maar de gevolgen ervan.
De complottheorieën, de Trumps en Bolsonaro’s op tv, de versoepelde borreltijden en een herhaling van steeds dezelfde woorden uit mijn vocabulaire door gesprekken met mezelf… Het maakt mij dommer. ‘Kippenpoep in Zweedse parken om mensen weg te houden’, het doet iets met me. Niet het idee, want dat is best briljant, maar de kop ‘Geen kip in het park’. Ik lach alsof dit het leukste was dat ik in weken heb gehoord, wat op ‘Heel Holland bakt er niets van’ waarschijnlijk ook zo is.
Dat ik serieus reageer op de vraag of ons zelfgemaakte tuinbankje van een snowboard wel tegen de regen kan, is bewijs van mijn verdomming. En dus is het genoeg. Ik pak mijn bak studentenhaver – want van noten word je slimmer – en zet mijn geest aan het werk. Nu voor het serieuze werk op Netflix; Making a Murderer. Ik lijk immers de enige te zijn die deze documentaire heeft gemist. Na drie afleveringen ben ik verslaafd aan deze Fargo-eske Amerikaanse familie. Maar mijn nootjes geloven er niets van. Dit moet fake zijn! Denk ik… Toch? Als Google mij in haar oneindige wijsheid verzekert dat het klopt, val ik licht verontrust maar geamuseerd in slaap. En dan, midden in de nacht, word ik badend in het zweet wakker. Kom op Pelle, coronacrisis of niet, gooi er niet met je schoen naar, pak de kat bij de horens en ga aan de slag! Niks na-deadline-dip, dat was al weer een week geleden. Ga een boek luisteren, pak een woordenboek en synoniemenlijst en ga blogs schrijven, deel je leed maar vooral ook je oppeppende woorden met de rest van Nederland, en als er dan nog tijd over is: vind een project waar je je handen in kan bijten! Geef Corona geen kans!
En dus stort ik me vol overgave op de nieuw te verschijnen COS, een website hier, een vertaling daar. Ik probeer een nieuw recept, knip de hond en maak dus – waterdichte (!) – bankjes van snowboards. Daartussen heb ik nog alle ruimte voor nieuwe opdrachten. Vlug, voordat ik uit wanhoop aan de Kardashians begin. Ik haast me naar de supermarkt. Ik heb meer studentenhaver nodig. En eenmaal thuis bij het uitpakken wordt mij de vraag gesteld: ‘Waar zijn de noten?’ Shit…
